7 Şubat 2018 Çarşamba

Bu çocuklar bizimle mutlu mu?



       
       Anladığım kadarıyla çocuk dediğimiz yaradılış, mutlu doğuyor ve hatta mutlu olmaya devam ediyor. Ta ki sahip olmayı öğrenene kadar.
     
      Benim annem, benim babam, benim çatalım, benim ayakkabım, benim donum, benim benim benim. Bu benimsemeyi dayatıyoruz çocuklara ondan sonra niye paylaşmıyorsun? Niye paylaşsın ki, ben olsam bende paylaşmam, ki paylaşmıyorum. Çünkü BENİM annemde aynı haltı yedi. 😁 Bu fikir bize çok normal geliyor, hayatın bir gerekliliği, olması gereken bir durum. Yooo hiçte öyle değil valla. Bizler kişisel alanlarımızı oluşturmak adına sahiplenip, koruduğumuz materyalleri, çocuğumuza da öğretiyoruz. Aslında demiyorum ki bu çok kötü bir şey, hayır düzen oluşturmak adına iyi bir şey.
       
      Fakat doz ayarı önemli, ayar kaçınca tadı da kaçıyor.
      Biraz rahat bırakın çocukları, kırsınlar, döksünler, saçsınlar. Kendi evinizde yapsınlar, yahu bırakın başka yerlerde de yapsınlar. Bunda bir kötülük yok, YOK, YOK!
      Eğer çocuğun döktüğü kırıntıdan rahatsız oluyorsa ev sahibi, o zaten bu maçı kaybetmiştir yada onun gözünde siz kaybetmişsinizdir, salın gitsin amaaaan. Boka püsüre kılıf uydurup, kendince hallenen amip onlar, ne kadar uzak o kadar iyii, boşverin.
      Ben yapmadım, bana yapan da olmadı. Çünkü yapabilecek potansiyeli olanlarla arama koyduğum mesafe Kadıköy'den Beylikdüzü kadar 😁 Ama bazen şeytan dürtmedi değil hani, bile bile çocuğumla gidip evini alt üst ettiğim birileri oldu. Onun rahatsızlığundan zevk aldım, egomu tatmin ettim geri evceğezime geri geldim, itiraf ediyorum 🙋.
   
     Pişman mıyım, ay hiç değilim valla. Ama ahlak kuralları olmam gerektiğini söylüyor, kural ya işte he deyip geçiyorum, çok pisim ben çoookk!

     Ne diyordum gıybetten önce? 🙈

     Mutlu çocuk, çocuğu kasmayan ebeveynlerde bulunur. Bu ebeveynler (örnek ben) çocuk yanlış bir şey yaptığında,  ona yapma demez ya doğrusunu gösterir/öğretir ya da ilgisini başka yere çeker yanlışı yapmaya devam etmemesi için.

     Bade'ye sorun bakalım en çok kimin yanında mutluymuş?
      Hatalarını, taşkınlıklarını tolere edenlerin mi? Yoksa azarlayanların mı?
Hoş, kimsecikler onu azarlayabilme yetkisine sahip değil, adamı içinden ciğerini çekerim o ayrı mesele ya neyse 😎
   
     Ukala falan değilim, eğer dinleyip öğüt alırsanız, en doğrusunu bu satırlarda bulursunuz. Cümlelerim ağır, kelimelerim keskin gelebilir. Gelsin...
 
    Haydi selametle...

      

Bu çocuklar bizimle mutlu mu?

               Anladığım kadarıyla çocuk dediğimiz yaradılış, mutlu doğuyor ve hatta mutlu olmaya devam ediyor. Ta ki sahip olmayı öğr...